Börn og menningarheimar

Auðvitað er við foreldrana að sakast í þessu máli en með hönd á hjarta, höfum við ekki mörg stundum skotist frá sofandi börnum eitt andartak?
Ég minnist danskrar móður með barn í vagni sem skildi það eftir fyrir utan veitingastað í New York borg á meðan hún brá sér inn í kaffi. Hún var handtekin, barnið tekið af henni og málið var lengi í vinnslu. Og þó gerði hún ekkert annað en Norðurlandabúar flestir gætu og hafa gert.

Menningarmunurinn kemur víðar fram og hér á landi látum við t.d. stálpaða krakka leika sér eftirlitslaust úti á sumrin langt fram á kvöld. Og svo reynum við að setja þeim strangari útvistarreglur þegar þau komast á unglingsaldurinn!

Uppeldismál eru stöðugt til umræðu og eiga að vera það en svona harmleik (sem vonandi endar þó vel) megum við ekki bara nota til að fordæma aðra aðra heldur líta líka í eigin barm. Hvernig getum við gætt barna okkar betur án þess að láta móðursýkina taka öll völd?

Talið að breskri stúlku hafi verið rænt í Portúgal