Clapton & Grey Pride

Ekki veit ég hverjir spila á Gay Pride en hitt veit ég að bestu tónleikar helgarinnar eru þegar búnir. Clapton lék fyrir okkur grákollana og svo var líka mikið af yngri kynslóðinni á staðnum og virtist hún skemmta sér bærilega. Frábærir meðspilarar og hörkublús mikinn hluta tímans en tónninn var gefinn í upphafi með Key to The Highway og Hoochie Coochie Man. Crossroads kom svo undir lokin en hápunkturinn fannst mér þó vera Isn't It A Pity?

Kallinn stendur sig vel en kóverlögin eru þó og verða hans sterkasta hlið, burtséð kannski frá Wonderful Tonight.

Um 12.000 hlýða á Clapton

Athugasemdir

[Valsól (IP-tala skráð) 9.8.2008 kl. 00:48]

Sammála, þetta var frábært hjá karlinum. Einhverjum finnst að hann hefði ekki átt að leyfa hinum gítarleikaranum að spila svona mikið, en mér fannst Clapton einmitt bara vera sýna meðspilara sínum virðingu, eins og þegar hann fór og stóð fyrir aftan hann til að leyfa honum að njóta sín. Þetta fannst mér gefa til kynna að stjörnustælar séu eitthvað sem ekki er til hjá Clapton.  og hann maður að meiri fyrir vikið. Heilt út sagt frábærir tónleikar.

[Steingrímur Helgason, 9.8.2008 kl. 01:05]

Ég sá kallinn í Svíþjóð 78', fékk 'live feed' frá félaga mínum fyrr í kvöld úr Tjöruborginni.

Mig minnir nú að við tækjum 'Undrafúl í nótt' ágætilega saman um kvöld eftir kvódalauzan murtuveiðiskap dagzins í 'den'.

[Ár & síð, 9.8.2008 kl. 09:12]

Laukrétt, Valsól. Góðir meðspilarar fá að láta ljós sitt skína öðru hverju þótt einhver eigi að heita ,,aðalstjarnan" á blústónleikum. 

Steini, og eitthvað vorum við líka að pikka Tárin á meðan himinninn grét yfir Bakkaseli. Sniff, sniff...

[Ár & síð, 9.8.2008 kl. 23:59]

Af gefnu tilefni: Árið 1968 eða -9 datt ég niður á Electric Mud með Muddy Waters og hef ekki verið samur maður síðan. Þar er líklega fyrsta alvöru blúsrokkútsetningin á Hoochie Coochie Man og hið eina og sanna gullviðmið um flutning á því lagi. Clapton þarf ekki að skammast sín fyrir sína útsetningu á lagi Willies Dixons.

[Dunni, 12.8.2008 kl. 22:09]

Old Clapper hefur nú ekki alltaf látið með-gítarleikara sína fá að njóta sín. Fyrrum liðsmaður hans, Andy Fairweather Low, gamli píkupopparinn úr Amen Corner þurfti lengi að berjast fyrir sínu við hið meistarans þrátt fyrir að hann gefi honum sáralítið ef nokkuð eftir í færni sinni á hljóðfærið.

Held að samstarf þeirra hafi staðið yfir í ein 10 ár.  Nú túrar Andy um heiminn og hlýtur hvarvetna lof fyrir tónleika sína.

En þaða er dálítð gaman að velta fyrir sér sambandinu á milli Claptons og George sáluga Harrison. Þeir urðu vinir á 7. áratugnum og lögðun hvorir öðrum lið.  M.a. samdi Harrison með honum eitt af betri Cream lögunum, Badge. En eftir því sem á feril þeirra leið leitaði Clapton æ oftar til Harrison er hann vantaði góða gæja í bandið sitt. Bassaleikaraarnir, Donald "duck" Dunn og Willy Weeks voru báðir búnir að spila mikið með Harrison þegar Clapton fór að nota þá. Þá hefur tormmarinn Jim Gordon einnig komið við sögu hjá Clapton eftir að hafa unnið með Harrison. Ekki má maður gleyma hljómborðsleikaranum Billy Preston.  Carl Raddle, Jim Keltner svo einhverjir séu taldir.